“पण नेहमी मीच चुकीचा का?? नेहमी माझीच चुक दिसते का ह्यांना??”
“अरे पण तू गोंधळ पण तेवढाच घालतोस..!”
“मी गोंधळ घालतो!!! ह्यांना काय हवंय हे त्यांना नीट सांगता येत नाही का? मला काय स्वप्न पडणार आहे त्यांना नेमकं काय हवं होतं..!”
चिडलेला प्रशांत त्याच्या बायकोशी बोलत होता.
घरात एका पूजेसाठी त्याला सामान आणायला सांगितलं होतं.. त्यात एक वस्तु जी हवी ती नाही मिळाली. म्हणून प्रशांतने आणली नाही. आणि त्यावरून एकत्र कुटुंबातले सगळे त्याच्यावर तूटून पडले..! घरातले मोठे तर बोललेच..पण मोठ्यांचं बघून वयात आलेली मुले ही ‘प्रशांत काका कसे वेंधळे आहेत’ ह्याची हसत हसत चर्चा सुरु केली.
मोठ्यांच्या एका छोट्या गोष्टी वरुन एवढं ओरडण्याने प्रशांतला खुप वाईट वाटलं होतं.. त्यात घरातली लहान मुलं ही त्याची खिल्ली उडवायला लागल्यावर त्याला फार अपमानित वाटलं. आणि तो सरळ बेडरूम मध्ये निघुन गेला.
प्रीतीला प्रशांतची घालमेल समजली. ती त्याच्या मागे बेडरूम मध्ये आली. त्याला समजवायला. पण त्याचा पारा चढलेला होता.
” वयानी मोठे आहेत..म्हणून ऐकून घेतो. पण माझ्या पेक्षा लहान मुलंही आता मला चिडवायला लागली आहेत मोठ्यांचं बघून.! एखाद दिवस मी उलट बोललो ना.. तर परत मीच वाईट ठरेन..पुन्हा माझीच चुक आहे म्हणतील सगळे..! पण प्रीती, मी दर वेळी तर चुकीचा असु शकत नाही ना??”
“मला समजतंय.. आपण शांतपणे घरच्यांशी बोलु.. आजची पूजा होऊन जाऊ दे.. आपण सगळ्यांना समजावू.. पण आत्ता मुड ऑफ करून बसु नकोस.. चल..”
प्रीतीने प्रशांतला समजावून हॉल मध्ये नेलं. पूजा झाल्यावर प्रशांतचं म्हणणं सर्वांसमोर मांडलं.. उशिरा का होईना.. सर्वांना त्यांची चुक लक्षात आली.
एखाद्याची एखादी चुक झाली.. तर ती निदर्शनास आणून देणं केव्हाही चांगलं.. पण ती चुक दाखवताना आपण तर काही चुक करत नाही ना.. हे पाहणंही तेवढंच गरजेचं आहे.
आजकाल प्रत्येक नवीन पिढी आपल्या पेक्षा मोठ्यांचं अनुकरण करते. त्यांनी कोणत्या गोष्टीचं अनुकरण करावं हे देखील आपण त्यांना समजावून सांगायला हवं.
एखादी व्यक्ति लहान असो, वा मोठी.. त्यांच्याकडून घडलेली चुक प्रेमानी, शांतपणे, समजूतदारपणे त्यांना सांगावी. आणि शक्य असेल तर चार चौघात न बोलता एकांतात सांगावी. त्याने समोरच्याला त्याची चुक ही समजते.. आणि त्याचा अपमानही होत नाही.
आणि अशा पद्धतीने नातंही मजबूत राहतं.
-के. एस. अनु